We interviewen Esteban Murillo, Belgisch-Spaans flamencozanger.

Vertel ons maar wat je wil over jezelf en over je werk.

Ik ben Esteban Murillo, 25 jaar en geboren in Charleroi. Van kleins af aan ben ik in de ban van flamenco, met het geluid van de gitaren van mijn ooms en de zang van mijn grootvader van moederskant, Paco Murillo, een groot liefhebber die zijn geboortestreek Andalusië verliet om in België in de mijnen te gaan werken.

Vandaag leef, eet en slaap ik flamenco. Deze laatste tien jaar zijn rijk geweest aan ontmoetingen, samenwerkingen, reizen... Deze ervaringen hebben me veel geleerd over mezelf en mijn perceptie van flamenco. Begin 2022 komt mijn nieuwe album Poeta uit, een poëtisch universum waarin het publiek de flamenco in een andere vorm zal kunnen herontdekken en vooral mijzelf herontdekken... Meer verklap ik niet!

Wat is jouw relatie met Spanje / België?

Voor mij is Spanje een integraal deel van mijn geschiedenis. Het is een cultuur, een taal, een bron van inspiratie waaraan ik zeer gehecht ben. België is mijn hele leven. Ik ben er opgegroeid, ik heb er de flamenco ontdekt en ik heb me er zowel persoonlijk als professioneel kunnen ontwikkelen. Ik heb ook een bijzondere band met het Belgische publiek, dat ik al vele jaren probeer te sensibiliseren voor de krachtige kunst van de flamenco.

Een speciale plek in Spanje?

Sevilla... Omdat de straten er flamenco ademen, omdat ze in zekere zin de synthese zijn van mijn geboortestreek Andalusië, omdat ik er graag doorheen wandel en de geschiedenis ervan in mij voel opkomen.

Een speciale plek in België ?

Brussel, natuurlijk, waar ik echt mijn vleugels kon uitslaan als artiest en ongelooflijke ontmoetingen kon maken die voor altijd in mijn geheugen gegrift zullen blijven.

Een liedje ?

La leyenda del tiempo, uitgevoerd door de grote Camarón de la Isla.

Een kunstwerk ?

Guernica, van Pablo Picasso.

Een boek ?

Poema del cante jondo, van Federico García Lorca.

Een wetenschappelijke mijlpaal ?

De boeken Il était une fois…, die echt indruk op me gemaakt hebben.

Zonder deze technologie zou ik niet kunnen leven…

Zonder mijn computer zou ik moeilijk kunnen leven: e-mails, opnamesoftware, maar vooral de agenda (die mijn slechte geheugen opvult!).

Als ik wakker word, is het eerste wat ik denk…

Het hangt van de dag af, maar meestal stel ik mezelf deze vraag, die ik waarschijnlijk niet als enige stel: hoe zal deze dag verlopen?